• الْمَهْدِيُّ مِنِّي أَجْلَى الْجَبْهَةِ أَقْنَى الْأَنْفِ يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطًا وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْرًا وَ ظُلْمًا يَمْلِكُ سَبْعَ سِنِينَ

    (سنن أبي داود الحديث رقم 4285)

    Маҳдӣ аз ман аст, ӯ пешонии васеъ ва дурахшон ва бинии кашеда дорад, заминро бо адолат пур мекунад, ҳамон тавре ки пеш аз ӯ пур аз зулму ситам буд. Ӯ ҳафт сол бар замин ҳукмронӣ хоҳад кард.

  • لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنْ الدَّهْرِ إِلَّا يَوْمٌ لَبَعَثَ اللَّهُ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يَمْلَؤُهَا عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْرًا

    (سنن أبي داود الحديث رقم 4283)

    Агар аз умри дунё аз як рӯз зиёдтар боқӣ намонда бошад, дар он рӯз Худо мардеро аз Аҳли Байти ман мефиристад, то заминро бо адолат пур кунад, ин тавре ки пур аз зулм бошад.

  • لَا تَذْهَبُ الدُّنْيَا حَتَّى يَمْلِكَ الْعَرَبَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يُوَاطِئُ اسْمُهُ اسْمِي

    (سنن الترمذي الحديث رقم 2230)

    Дунё аз байн нахоҳад рафт то замонӣ ки марде аз Аҳли Байти ман, ки номаш бо номи ман ҳамсон аст, бар араб ҳукмронӣ кунад,.

  • يَلِي رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يُوَاطِئُ اسْمُهُ اسْمِي

    (سنن الترمذي الحديث رقم 2231)

    Марде аз Аҳли Байти ман меояд, ки ҳамноми ман аст.

  • الْمَهْدِيُّ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ يُصْلِحُهُ اللَّهُ فِي لَيْلَةٍ

    (سنن ابن ماجه الحديث رقم 4085)

    Маҳдӣ аз мо Аҳлул Байт аст. Худо кори ӯро якшаба ислоҳ мекунад.

  • يَكُونُ فِي آخِرِ أُمَّتِي خَلِيفَةٌ يَحْثِي الْمَالَ حَثْيًا لَا يَعُدُّهُ عَدَدًا

    (صحيح مسلم الحديث رقم 2913)

    Байни уммати ман дар охири замон, халифае мебошад, ки сарвати зиёд медаҳад ва ҳеҷгоҳ ҳисоб намекунад.

  • عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ قَالَ خَشِينَا أَنْ يَكُونَ بَعْدَ نَبِيِّنَا حَدَثٌ فَسَأَلْنَا نَبِيَّ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ إِنَّ فِي أُمَّتِي الْمَهْدِيَّ يَخْرُجُ يَعِيشُ خَمْسًا أَوْ سَبْعًا أَوْ تِسْعًا زَيْدٌ الشَّاكُّ قَالَ قُلْنَا وَمَا ذَاكَ قَالَ سِنِينَ قَالَ فَيَجِيءُ إِلَيْهِ رَجُلٌ فَيَقُولُ يَا مَهْدِيُّ أَعْطِنِي أَعْطِنِي قَالَ فَيَحْثِي لَهُ فِي ثَوْبِهِ مَا اسْتَطَاعَ أَنْ يَحْمِلَهُ

    (سنن الترمذي الحديث رقم 2232)

    Абӯсаиди Хидрӣ, яке аз саҳобаҳои машҳури Расули Худо (с) мегӯяд: Тарсу ҳарос мо аз он, ки пас аз Паёмбари Худо (с) ҳодисаҳои нохуш руй медиҳанд, моро водор кард, ки ин масъаларо аз он ҳазрат бипурсем, Расули Худо (с) фармуд: Маҳдӣ дар байни уммати ман пайдо хоҳад шуд, ки панҷ то ҳафт сол ё нӯҳ сол зиндагӣ хоҳад кард - дар ровии ҳадиси Зайд шак вуҷуд дорад – Аз ровӣ пурсидаанд, ки умри ӯ чӣ қадар хоҳад буд ва кадом як аз солҳо дуруст аст. Расули Худо сипас фармуд, ки касе назди ӯ омада ва кумак хост ва мегуяд: "Эй Маҳдӣ! "Ба ман деҳ." Вай ҳам он қадар тилло ва нуқра, ки он шахс метавонад бардорад, дар домани ӯ мерезад.

  • عَنْ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ بَيْنَمَا نَحْنُ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ و َسَلَّمَ إِذْ أَقْبَلَ فِتْيَةٌ مِنْ بَنِي هَاشِمٍ فَلَمَّا رَآهُمْ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ اغْرَوْرَقَتْ عَيْنَاهُ وَ تَغَيَّرَ لَوْنُهُ قَالَ فَقُلْتُ مَا نَزَالُ نَرَى فِي وَجْهِكَ شَيْئًا نَكْرَهُهُ فَقَالَ إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ اخْتَارَ اللَّهُ لَنَا الْآخِرَةَ عَلَى الدُّنْيَا و َإِنَّ أَهْلَ بَيْتِي سَيَلْقَوْنَ بَعْدِي بَلَاءً وَ تَشْرِيدًا وَ تَطْرِيدًا حَتَّى يَأْتِيَ قَوْمٌ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَعَهُمْ رَايَاتٌ سُودٌ فَيَسْأَلُونَ الْخَيْرَ فَلَا يُعْطَوْنَهُ فَيُقَاتِلُونَ فَيُنْصَرُونَ فَيُعْطَوْنَ مَا سَأَلُوا فَلَا يَقْبَلُونَهُ حَتَّى يَدْفَعُوهَا إِلَى رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَيَمْلَؤُهَا قِسْطًا كَمَا مَلَئُوهَا جَوْرًا فَمَنْ أَدْرَكَ ذَلِكَ مِنْكُمْ فَلْيَأْتِهِمْ وَلَوْ حَبْوًا عَلَى الثَّلْجِ

    (سنن ابن ماجه الحديث رقم 4082)

    Абдуллоҳ нақл мекунад, ки вақте ки дар ҳузури Расули Худо (с) будем, гурӯҳе аз ҷавонони Бани Ҳошим аз он ҷо мегузаштанд, ҳамин ки расули Худо онҳоро дида, чашмонаш пур аз ашк шуд ва ранги чеҳраи муборакаш тағир ёфт. Гуфтем: Ё Расули Худо! Мо мехоҳем, ки ҳеҷ гоҳ чеҳраи шуморо ғамгин ва мутаассир набинем! Фармуд: Мо хонадони ҳастем, ки Худои таъоло ба ҷои ин дунё охиратро барои мо баргузидааст; Ва дар ҳақиқат, пас аз марги ман, Аҳли Байти ман бо бало, оворагӣ, саргардонӣ ва ронда шудан рӯ ба рӯ хоҳад шуд, то даме ки мардуме аз шарқ бо парчамҳои сиёҳ омада ва некӣро талаб кунанд ки албатта ба онҳо дода нахоҳанд шуд. Пас (барои расидан ба он) мубориза мебаранд ва ба онҳо кӯмак мерасонанд ва пирӯз мешаванд, пас аз ин рӯ он чизӣ ки дархост кардабудандро ба онҳо медиҳанд, аммо онҳо инро қабул намекунанд, то он даме ки онро ба як мардӣ аз Аҳли Байтам супоранд, ки ӯ дунёро пур аз адолат мекунад, тавре ки дигарон ҷаҳонро бо зулм пур кардаанд. Пас ҳар кадом аз шумо, ки он вақтро мефаҳмед, сӯи онҳо шитобед, ҳатто агар рӯи барф бо синааш биравад.

  • لَا تَزَالُ طَائِفَةٌ مِنْ أُمَّتِي يُقَاتِلُونَ عَلَى الْحَقِّ ظَاهِرِينَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ قَالَ فَيَنْزِلُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَيَقُولُ أَمِيرُهُمْ تَعَالَ صَلِّ لَنَا فَيَقُولُ لَا إِنَّ بَعْضَكُمْ عَلَى بَعْضٍ أُمَرَاءُ تَكْرِمَةَ اللَّهِ هَذِهِ الْأُمَّةَ

    (صحيح مسلم الحديث رقم 156)

    Қабилаи аз уммати ман пайваста дар роҳи ҳаққ то рӯзи қиёмат меҷанганд, пас Исо ибни Марям зоҳир мешавад ва роҳбари он гурӯҳи мӯъминон ба ӯ мегӯяд: Биё ва барои мо намоз бихон (имоми ҷамоат бош). Исо (а) ҷавоб медиҳад: Не, баъзеи аз шумо бар баъзеҳо ҳукмронӣ мекунед; Зеро Худо мехоҳад, ки ин умматро гиромӣ дорад.

  • نَحْنُ وَلَدَ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ سَادَةُ أَهْلِ الْجَنَّةِ أَنَا و َحَمْزَةُ وَ عَلِيٌّ وَ جَعْفَرٌ و َالْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ الْمَهْدِيُّ

    (سنن ابن ماجه الحديث رقم 4087)

    Мо фарзандони Абдул Мутталиб, сарварони биҳишт ҳастем, ман, Ҳамза, Алӣ, Ҷаъфар, Ҳасан, Ҳусейн ва Меҳдӣ

  • الْمَهْدِيُّ مِنِّي

    (سنن أبي داود الحديث رقم 4285)

    Маҳдӣ аз ман аст.

  • الْمَهْدِيُّ مِنْ عِتْرَتِي مِن ْوَلَدِ فَاطِمَةَ

    (سنن أبي داود الحديث رقم 4284)

    Маҳдӣ аз итрати ман ва фарзандони Фотима аст.

  • الْمَهْدِيُّ مِن ْوَلَدِ فَاطِمَةَ

    (سنن ابن ماجه الحديث رقم 4086)

    Меҳдӣ аз фарзандони Фотима аст.

  • قَامَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَوْمًا فِينَا خَطِيبًا بِمَاءٍ يُدْعَى خُمًّا بَيْنَ مَكَّةَ وَالْمَدِينَةِ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ و وَعَظَ و ذَكَّرَ ثُمَّ قَالَ أَمَّا بَعْدُ أَلَا أَيُّهَا النَّاسُ فَإِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ يُوشِكُ أَنْ يَأْتِيَ رَسُولُ رَبِّي فَأُجِيبَ و أَنَا تَارِكٌ فِيكُمْ ثَقَلَيْنِ أَوَّلُهُمَا كِتَابُ اللَّهِ فِيهِ الْهُدَى و النُّورُ فَخُذُوا بِكِتَابِ اللَّهِ وَ اسْتَمْسِكُوا بِهِ فَحَثَّ عَلَى كِتَابِ اللَّهِ وَ رَغَّبَ فِيهِ ثُمَّ قَالَ و أَهْلُ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي أُذَكِّرُكُمْ اللَّهَ فِي أَهْلِ بَيْتِي

    (صحيح مسلم الحديث رقم 2408)

    Рӯзе Паёмбари Худо (с) дар назди як ҳавзи об бо номи "Хум" дар байни Макка ва Мадина истод ва ба мардуми ҳозир мавъиза кард. Дар он мавъиза, пас аз ситоиши Худо ва тазаккуру панд, гуфт: «Эй мардум! Дар ҳақиқат, ман чизе беш аз як инсон нестам ва фариштаи илоҳӣ наздик аст ки омада ҷони маро бигирад ва ман ба даъвати ӯ итоат кунам. Ман дар байни шумо ду чизи қиматбаҳо мегузорам: Аввал, китоби Худо! Гиред ва онро нигоҳ доред.« Паёмбар (с) барои китоби Худо сифоришҳои зиёде дода буд ва мардумро ба амал ба он ташвиқ кард. Сипас фармуд: "Ва Аҳли байти ман. Шуморо ба хотири аҳли байтам сифориш мекунам" ва ин ҷумларо се бор такрор кард.

  • إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمْ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي أَحَدُهُمَا أَعْظَمُ مِنْ الْآخَرِ كِتَابُ اللَّهِ حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنْ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ وَعِتْرَتِي أَهْلُ بَيْتِي وَلَنْ يَتَفَرَّقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ فَانْظُرُوا كَيْفَ تَخْلُفُونِي فِيهِمَا

    (سنن الترمذي الحديث رقم 3788)

    Ман дар миёни шумо ду чизро мегузорам, то вақте ки ба он амал кунед, ҳаргез гумроҳ нахоҳед шуд. Яке аз дигаре бузургтар аст, Китоби Худо, ки ресмоне аз осмон ба замин овезон аст ва Итрат ва аҳли байти ман, ин ду ҳеҷ гоҳ ҷудо немешаванд то бо ман дар ҳавз (дар биҳишт) ҳамроҳ шаванд. Бинед ки шумо ба амонати ман чӣ гуна муносибат мекунед.

  • خَرَجَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ غَدَاةً وَعَلَيْهِ مِرْطٌ مُرَحَّلٌ مِنْ شَعْرٍ أَسْوَدَ فَجَاءَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ فَأَدْخَلَهُ ثُمَّ جَاءَ الْحُسَيْنُ فَدَخَلَ مَعَهُ ثُمَّ جَاءَتْ فَاطِمَةُ فَأَدْخَلَهَا ثُمَّ جَاءَ عَلِيٌّ فَأَدْخَلَهُ ثُمَّ قَالَ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا

    (صحيح مسلم الحديث رقم 2424)

    Паёмбари Худо субҳ берун шуд ва дар китфаш ҷомаи мӯйи сиёҳ дошт. Пас Ҳасан ибни Алӣ омада ва ӯро зери чҷомаи худ гирифт. Баъд Ҳусейн омада, ӯро низ ворид кард. Пас Фотима омад ва ӯро овард ва баъд Алӣ омад ва ӯро нӣз овард. Сипас (ин ояро) гуфт:

    “قَالَ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا”

    Худо мехоҳад, ки шумо Аҳли байтиро аз нопокӣҳо дур кунад ва шуморо пок созед.

  • لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا و َأَبْنَاءَكُمْ دَعَا رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ عَلِيًّا وَ فَاطِمَةَ وَ حَسَنًا وَ حُسَيْنًا فَقَالَ اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلِي

    (صحيح مسلم الحديث رقم 2404)

    Вақте ин оят нозил шуд, " فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا و َأَبْنَاءَكُمْ биёед фарзандони худро даъват кунед ва шумо фарзандони худро даъват кунед ..." Паёмбари Худо саллаллоҳу алайҳи ва саллам Фотима, Ҳасан ва Ҳусейнро хост ва сипас фармуд: Худоё! Дар ҳақиқат, инҳо аҳли мананд.

  • مَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا فِي بَيْتِ أُمِّ سَلَمَةَ فَدَعَا فَاطِمَةَ وَ حَسَنًا وَ حُسَيْنًا فَجَلَّلَهُمْ بِكِسَاءٍ وَ عَلِيٌّ خَلْفَ ظَهْرِهِ فَجَلَّلَهُ بِكِسَاءٍ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلُ بَيْتِي فَأَذْهِبْ عَنْهُمْ الرِّجْسَ وَ طَهِّرْهُمْ تَطْهِيرًا قَالَتْ أُمُّ سَلَمَةَ وَ أَنَا مَعَهُمْ يَا نَبِيَّ اللَّهِ قَالَ أَنْتِ عَلَى مَكَانِكِ وَ أَنْتِ عَلَى خَيْرٍ

    (سنن الترمذي الحديث رقم 3205)

    Вақте ки ин оят ба Паёмбар нозил шуд, " إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا Худо мехоҳад, ки шумо Аҳли байтиро аз нопокӣҳо дур кунад ва шуморо пок созед." Вай дар хонаи Умми Салма буд, сипас аз Фотима, Ҳасан ва Ҳусейн хоҳиш кард ва онҳоро дар зери ҷома(касо) ҷамъ кард ва аз Алӣ, ки дар пасаш буд, садо зад ва ба ҷома даромад. онгоҳ гуфт: Худоё! Онҳо Аҳли байти ман мебошанд, пас аз онҳо, ҳар гуна нопокӣро аз байн бубар ва онҳоро покиза кун. Дар ин вақт Умми Салма мегӯяд: Эй Расули Худо, ман низ бо онҳо ҳастам? Паёмбар фармуд: Шумо дар ҷои худ ҳастед ва шумо бар некӣ мебошед (аммо шумо дохил дар ин гурӯҳ нестед).

  • أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ كَانَ يَمُرُّ بِبَابِ فَاطِمَةَ سِتَّةَ أَشْهُرٍ إِذَا خَرَجَ إِلَى صَلَاةِ الْفَجْرِ يَقُولُ الصَّلَاةَ يَا أَهْلَ الْبَيْتِ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا

    (سنن الترمذي الحديث رقم 3206)

    Расули Худо (с) шаш моҳ ҳангоми намози бомдод рафтан, ба хонаи Фотима мерафт ва мегуфт:

    ِانَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا

    Эй Аҳли хона! Худо танҳо мехоҳад нопокӣ ва гуноҳро аз шумо Аҳли Байт дур кунад ва шуморо комилан пок созад.

  • عن عَامِرِ بن سَعْدِ بن أبي وَقَّاصٍ قال كَتَبْتُ إلى جَابِرِ بن سَمُرَةَ مع غُلَامِي نَافِعٍ أَنْ أَخْبِرْنِي بِشَيْءٍ سَمِعْتَهُ من رسول اللَّهِ صلي الله عليه وآله قال فَكَتَبَ إلي سمعت رَسُولَ اللَّهِ صلي الله عليه وآله يوم جُمُعَةٍ عَشِيَّةَ رُجِمَ الْأَسْلَمِيُّ يقول: لَا يَزَالُ الدِّينُ قَائِمًا حتى تَقُومَ السَّاعَةُ أو يَكُونَ عَلَيْكُمْ اثْنَا عَشَرَ خَلِيفَةً كلهم من قُرَيْشٍ

    (صحيح مسلم الحديث رقم 1822)

    Омир ибни Саъд ибни Аби Ваққос мегӯяд: Ман ба Ҷобир ибни Самра бо ғуломам навиштам, то он чизеро, ки аз Паёмбари Худо (с) шунидааст, бароиӣ мо бинависад, Ҷобир ба ман навишт, шоми ҷумъа, вақте ки Асламӣро сангсор карданд, аз Расули Худо шунид, ки фармуд: Дин ҳамеша то рӯзи қиёмат пойдор хоҳад монд ва дувоздаҳ халифа бароӣи шумо бошад, ки ҳамаашон аз қурайшанд.

  • سَمِعْتُ جَابِرَ بْنَ سَمُرَةَ قَالَ سَمِعْتُ النَّبِىَّ صلى الله عليه وسلم يَقُولُ يَكُونُ اثْنَا عَشَرَ أَمِيرًا فَقَالَ كَلِمَةً لَمْ أَسْمَعْهَا فَقَالَ أَبِى إِنَّهُ قَالَ كُلُّهُمْ مِنْ قُرَيْشٍ

    (صحيح البخاري الحديث رقم 6796)

    Ҷор ибни Самра иқтибос овардааст, ки Паёмбар (с) фармуд :Дувоздаҳ амир хоҳанд омад. Баъд ӯ чизе гуфт, ки ман нашунидам. Падарам гуфт: Паёмбар фармуд: Ҳама аз Қурайшанд.

  • عن جَابِرِ بن سَمُرَةَ قال: دَخَلْتُ مع أبي على النبي صلى الله عليه وسلم فَسَمِعْتُهُ يقول: إِنَّ هذا الْأَمْرَ لَا يَنْقَضِي حتى يَمْضِيَ فِيهِمْ اثْنَا عَشَرَ خَلِيفَةً. قال: ثُمَّ تَكَلَّمَ بِكَلَامٍ خَفِيَ عَلَيَّ قال: فقلت لِأَبِي: ما قال؟ قال: كلهم من قُرَيْشٍ

    (صحيح مسلم الحديث رقم 1821)

    Ҷобир ибни Самра мегӯяд: бо падарам ба Паёмбари Худо (с) ворид шудем, шунидем, ки ҳазрат фармуд: то он даме, ки дувоздаҳ ҷонишини ҳукмронӣ накунанд, масъалаи хилофати исломӣ ба поён нахоҳад расид. Сипас ӯ калимае гуфт, ки бароӣи ман маълум набуд, ба падарам гуфтам: Ҳазрат чӣ фармуд? Падарам гуфт: ҳазрат фармуд: Ҳамаи ин дувоздаҳ халифа аз Қурайшанд.